Jan Van Imschoot
06 Nov - 22 Dec 2008
JAN VAN IMSCHOOT
"Repercussions"
November 06, 2008 - December 22, 2008
Het aflezen van een schilderij begint, op het eerste plan, bij de figuratieve voorstelling. Het bronnen-materiaal voor deze zes doeken tellende reeks, is gebaseerd op een, in de jaren veertig van de vorige eeuw, aan het Rockefellerinstituut (USA) ontstane theorie over hoe een kind tegelijkertijd fysiek als verstandelijk kan ontwikkeld worden. Door met baby’s en peuters te zwieren, te zwaaien en zelfs in de lucht te gooien, zouden de ukken, door in het ijle hun evenwicht te zoeken, de balans vinden om veilig terecht te komen. Reflexen zouden daardoor sneller aangeleerd worden bij deze door mekaar geklutste kinderen.
Twintig jaar later vechten jongens in de dichtbegroeide oerwouden en jungles van Vietnam terwijl leeftijds-genoten, joint in de ene hand, vrije liefde in de andere, kleurrijk demonstreren tegen de beklemmende gedachte aan hun eigen futloos bestaan. Maar tot welke groep behoren de dooreengeschudde kinderen? Waarschijnlijk niet tot de gesneuvelde jongens. Of toch? De voorstelling wordt een mentale voedingsbodem voor het beleven van een (individuele) verbeelding. Het toevoegen van kennis, van een in vraag stellen of het aanzetten tot nieuwsgierigheid door de toeschouwer stelt het kunstwerk in staat om meer autonoom ten opzichte van de kunstenaar te functioneren. Tezelfdertijd behoudt het werk zijn artistieke vermogen om, in al zijn abstractie, elk ontwikkeld denkbeeld in vraag te stellen.
Het begrip beeld-en taalverwarring is een motief dat een constante vormt binnen mijn oeuvre. De confron-tatie tussen het intuïtieve, als het spuien van opgeslagen kennis, en de taalconstructies van schilderkunst, fotografie, film en literatuur biedt de mogelijkheid om gevarieerd met deze begrippen om te gaan. Door telkens anders te doseren en het gebruik maken van een verscheidenheid in klemtonen wil ik een ééntonig en rechtlijnig oeuvre vermijden.
De schilderkunst, met haar vermogen om met verschillende lichtsnelheden te werken, door het gebruik maken van transparante tot opake verflagen, gecombineerd met het complexe spel van betekenissen, vormen en associaties, is een medium dat uitermate geschikt blijft om het uitgeholde ‘decontextualiseren’ te laten voor wat het is, maar integendeel linken blijft leggen naar andere talen en media.
In deze zes werken wordt het onderwerp telkens in een zelfde soort decor geplaatst, met een gekleurde cirkel en het binnenwerk van een waterrad, als achtergrond. Deze twee sterke vormen zijn symbolen van kracht, maar leggen tegelijkertijd associaties met het groteske van circusvoorstellingen. Om het geheel te ontkrachten in zijn strengheid zijn er kleurvlekken aangebracht, die het beeldvlak anders laten aflezen, een muzikaal ritme toevoegen en de ondraaglijke idee om kinderen te gebruiken als proefkonijnen relativeren.
Esthetiek kan zich verrijken als ze het ethische toelaat; schoonheid is een hulpmiddel om het denken soepel te houden.
Jan Van Imschoot 09-10-2008
"Repercussions"
November 06, 2008 - December 22, 2008
Het aflezen van een schilderij begint, op het eerste plan, bij de figuratieve voorstelling. Het bronnen-materiaal voor deze zes doeken tellende reeks, is gebaseerd op een, in de jaren veertig van de vorige eeuw, aan het Rockefellerinstituut (USA) ontstane theorie over hoe een kind tegelijkertijd fysiek als verstandelijk kan ontwikkeld worden. Door met baby’s en peuters te zwieren, te zwaaien en zelfs in de lucht te gooien, zouden de ukken, door in het ijle hun evenwicht te zoeken, de balans vinden om veilig terecht te komen. Reflexen zouden daardoor sneller aangeleerd worden bij deze door mekaar geklutste kinderen.
Twintig jaar later vechten jongens in de dichtbegroeide oerwouden en jungles van Vietnam terwijl leeftijds-genoten, joint in de ene hand, vrije liefde in de andere, kleurrijk demonstreren tegen de beklemmende gedachte aan hun eigen futloos bestaan. Maar tot welke groep behoren de dooreengeschudde kinderen? Waarschijnlijk niet tot de gesneuvelde jongens. Of toch? De voorstelling wordt een mentale voedingsbodem voor het beleven van een (individuele) verbeelding. Het toevoegen van kennis, van een in vraag stellen of het aanzetten tot nieuwsgierigheid door de toeschouwer stelt het kunstwerk in staat om meer autonoom ten opzichte van de kunstenaar te functioneren. Tezelfdertijd behoudt het werk zijn artistieke vermogen om, in al zijn abstractie, elk ontwikkeld denkbeeld in vraag te stellen.
Het begrip beeld-en taalverwarring is een motief dat een constante vormt binnen mijn oeuvre. De confron-tatie tussen het intuïtieve, als het spuien van opgeslagen kennis, en de taalconstructies van schilderkunst, fotografie, film en literatuur biedt de mogelijkheid om gevarieerd met deze begrippen om te gaan. Door telkens anders te doseren en het gebruik maken van een verscheidenheid in klemtonen wil ik een ééntonig en rechtlijnig oeuvre vermijden.
De schilderkunst, met haar vermogen om met verschillende lichtsnelheden te werken, door het gebruik maken van transparante tot opake verflagen, gecombineerd met het complexe spel van betekenissen, vormen en associaties, is een medium dat uitermate geschikt blijft om het uitgeholde ‘decontextualiseren’ te laten voor wat het is, maar integendeel linken blijft leggen naar andere talen en media.
In deze zes werken wordt het onderwerp telkens in een zelfde soort decor geplaatst, met een gekleurde cirkel en het binnenwerk van een waterrad, als achtergrond. Deze twee sterke vormen zijn symbolen van kracht, maar leggen tegelijkertijd associaties met het groteske van circusvoorstellingen. Om het geheel te ontkrachten in zijn strengheid zijn er kleurvlekken aangebracht, die het beeldvlak anders laten aflezen, een muzikaal ritme toevoegen en de ondraaglijke idee om kinderen te gebruiken als proefkonijnen relativeren.
Esthetiek kan zich verrijken als ze het ethische toelaat; schoonheid is een hulpmiddel om het denken soepel te houden.
Jan Van Imschoot 09-10-2008