Tom Gidley
21 Feb - 28 Mar 2009
TOM GIDLEY
"Ritual Footpath"
21 Februari – 28 Maart 2009
‘Self determination is a myth!’ Een man, nerveus ronddwalend in een bos wordt plotseling toegesproken door een stem in het donker en gewaarschuwd zijn levensweg te wijzigen. Zo niet, dan zal hij verzekerd zijn van een vergooide en afschuwelijke toekomst. Vreemd genoeg komt de waarschuwing van een kraai. De man krijgt de kans om zijn leven een positieve wending te geven, maar hij bedankt voor het aanbod. ‘The future is not fixed, I can do whatever I like.’ Door zijn gebrek aan vertrouwen in de vogel (of is het een stem van innerlijke vertwijfeling?) lijkt zijn lot als toekomstig alcoholist bezegeld.
Tom Gidley’s (Birmingham, 1968) video In The Trees (2004) was een van de meest fascinerende werken van zijn solo expositie bij Store Gallery in Londen. Sinds 2005 richt Gidley zich naast film ook weer op schilderkunst, beeldhouwkunst en installatie’s. Zijn oeuvre zou getypeerd kunnen worden als een ‘psychologisch landschap.’ Onderling zijn de werken verbonden door de verhalen van bestaande karakters en fictieve figuren uit verleden, heden en toekomst.
‘Ritual Footpath’ is Gidley’s eerste expositie waarin alle door hem gebruikte media samenkomen. De titel van de tentoonstelling verwijst naar een psychologische weg, maar ook naar hoe aan alledaagse gebruiksvoorwerpen een soms bijna sacrale status wordt toegekend. Gidley’s gelaagde schilderijen tonen het menselijk lichaam - onderworpen aan verschillende stadia van abstractie - als een metafoor voor fysieke en psychische ineenstorting.
Bijzonder is dat de film die vertoond wordt in de achterruimte, volledig is opgebouwd uit een fotocollectie die Gidley bij toeval heeft gevonden. De foto’s dateren uit de vroege jaren zeventig en tonen Kingsley Hall, een bekend gebouw in de Londense wijk East End. In die tijd was de controversiële psychoanalyst R.D. Laing hier met zijn patiënten gehuisvest en liet hen de meest bizarre experimenten ondergaan. De ijzingwekkende sfeer van mentale onrust is duidelijk voelbaar in de film. Wederom weerklinkt er een stem in de duisternis die ditmaal een absurde queeste door het betreffende gebouw beschrijft: een persoonlijke reis als ritual footpath.
Gidley’s existentialistische visie op het menselijk bestaan en de grenzen van de geest, zijn misschien niet al te optimistisch, maar des te fascinerender. Want, zoals de kraai besluit: ‘In the grand scheme of things you are a speck of dust, a clump of cells, a bag of water, that’s all. You are worm food – you feed my food – and don’t you forget.’
(Cynthia Jordens)
"Ritual Footpath"
21 Februari – 28 Maart 2009
‘Self determination is a myth!’ Een man, nerveus ronddwalend in een bos wordt plotseling toegesproken door een stem in het donker en gewaarschuwd zijn levensweg te wijzigen. Zo niet, dan zal hij verzekerd zijn van een vergooide en afschuwelijke toekomst. Vreemd genoeg komt de waarschuwing van een kraai. De man krijgt de kans om zijn leven een positieve wending te geven, maar hij bedankt voor het aanbod. ‘The future is not fixed, I can do whatever I like.’ Door zijn gebrek aan vertrouwen in de vogel (of is het een stem van innerlijke vertwijfeling?) lijkt zijn lot als toekomstig alcoholist bezegeld.
Tom Gidley’s (Birmingham, 1968) video In The Trees (2004) was een van de meest fascinerende werken van zijn solo expositie bij Store Gallery in Londen. Sinds 2005 richt Gidley zich naast film ook weer op schilderkunst, beeldhouwkunst en installatie’s. Zijn oeuvre zou getypeerd kunnen worden als een ‘psychologisch landschap.’ Onderling zijn de werken verbonden door de verhalen van bestaande karakters en fictieve figuren uit verleden, heden en toekomst.
‘Ritual Footpath’ is Gidley’s eerste expositie waarin alle door hem gebruikte media samenkomen. De titel van de tentoonstelling verwijst naar een psychologische weg, maar ook naar hoe aan alledaagse gebruiksvoorwerpen een soms bijna sacrale status wordt toegekend. Gidley’s gelaagde schilderijen tonen het menselijk lichaam - onderworpen aan verschillende stadia van abstractie - als een metafoor voor fysieke en psychische ineenstorting.
Bijzonder is dat de film die vertoond wordt in de achterruimte, volledig is opgebouwd uit een fotocollectie die Gidley bij toeval heeft gevonden. De foto’s dateren uit de vroege jaren zeventig en tonen Kingsley Hall, een bekend gebouw in de Londense wijk East End. In die tijd was de controversiële psychoanalyst R.D. Laing hier met zijn patiënten gehuisvest en liet hen de meest bizarre experimenten ondergaan. De ijzingwekkende sfeer van mentale onrust is duidelijk voelbaar in de film. Wederom weerklinkt er een stem in de duisternis die ditmaal een absurde queeste door het betreffende gebouw beschrijft: een persoonlijke reis als ritual footpath.
Gidley’s existentialistische visie op het menselijk bestaan en de grenzen van de geest, zijn misschien niet al te optimistisch, maar des te fascinerender. Want, zoals de kraai besluit: ‘In the grand scheme of things you are a speck of dust, a clump of cells, a bag of water, that’s all. You are worm food – you feed my food – and don’t you forget.’
(Cynthia Jordens)