Ryan Mosley
01 Sep - 08 Oct 2016
RYAN MOSLEY
1 September - 8 October 2016
Let's say that Ryan Mosley paints people who live in a different world. Or perhaps they live in a different time, or times. Neither of these possibilities are quite right, though. In Mosley's paintings, time, place, history, the characters that populate them and the spaces they inhabit are all warped, distorted, thrown out of kilter, in states of fusion, disintegration and recombination.
In Mosley's recent work, in which the rigid forms of geometric abstraction are locked to a more apparently measured and realistic figuration. Historical time, here, is the time of the twentieth century, of modernist abstraction. But this abstraction leaks back into the real world - onto the sweaters of Mosley's male portrait subjects, onto the blouses and dresses and tops of his female subjects, onto rugs and bedspreads and wallpapers.
The figures he portrays in various ways merge or correspond with their backgrounds; the contours of their heads, jawlines, beards and hair and cheekbones flattening into a field of interlocking shapes. It is as if, in some hard-to-fathom way, the people Mosley portrays are the paintings they inhabit.
Perhaps one could describe it as a kind of reconciliation, or an act of balancing, between these different histories of painting, where the space between the familiar and the strange, between the immediacy of the canvas and the at-one-remove of the image, are allowed to converse with each other, swapping roles and identities.
These differences do not harden and resolve, since they always point to their own presence in the other. Mutability of this kind is a kind of 'duck-rabbit' - we understand both but cannot see the two aspects simultaneously. And it is that, perhaps, which gives Mosley's metaphysical reversals their power; for all their apparent stasis and silence, Mosley's paintings produce in us a sort of euphoria, as we witness figure and ground shift in and out of each other, continuously.
Edit from : Figure or Ground, An Essay by JJ Charlesworth
Je zou kunnen zeggen dat Ryan Mosley mensen schetst die in een andere wereld leven. Of in een andere tijd. Of in verschillende tijden. En, feitelijk, klopt dat allemaal net niet. In de schilderijen van Mosley zijn tijd, plaats, geschiedenis, de personages die ze bevolken en de ruimte die ze bewonen allemaal kromgetrokken, vervormd, in de war, in fusie, aan het desintegreren en recombineren.
In het recente werk van Mosley worden de rigide vormen van geometrische abstractie vergrendeld in een meer aanwijsbare, afgemeten en realistische figuratie. De historische tijd is die van de 20e eeuw, van de modernistische abstractie. Maar deze abstractie vloeit terug naar de echte wereld — op de truien van zijn mannelijke figuren, op de blouses en de jurken en de topjes van zijn vrouwelijke personages, op de tapijten en de bedspreien en het behang.
De personages die hij op velerlei manieren portretteert, vervloeien in of vereenzelven zich met hun achtergronden; de contouren van hun hoofden, hun kaaklijnen, baarden en haar en van hun jukbeenderen vervlakken in een ondergrond van in elkaar grijpende vormen. Het is alsof, op een of andere moeilijk te bevatten manier, de personages die Mosley portretteert, de schilderijen zijn die ze bewonen.
Misschien zou je het kunnen beschrijven als een soort van verzoening, of een daad van balanceren tussen die verschillende geschiedenissen van de schilderkunst, waar de ruimte tussen het vertrouwde en het vreemde, tussen de directheid van het doek en het tegelijk verwijderen van de beeltenis met elkaar mogen converseren, van rol en identiteit wisselen.
Voor deze verschillen is er geen gewenning of oplossing aangezien zij altijd wijzen op hun eigen aanwezigheid in de andere. Dit soort veranderlijkheid lijkt op het "eend-konijn" — we snappen de beide aspecten maar slagen er niet in ze tegelijkertijd te zien. En het is misschien juist dat hetgeen de metafysische omkeringen van Mosley hun macht geeft; want al de schijnbare stagnaties en stiltes van de schilderijen van Mosley brengen ons in een soort van euforische toestand, terwijl we getuige zijn van de constante wisselwerking tussen de in en uit elkaar lopende personages en hun achtergrond.
Naar: "Figure or Ground," een essay door JJ Charlesworth
1 September - 8 October 2016
Let's say that Ryan Mosley paints people who live in a different world. Or perhaps they live in a different time, or times. Neither of these possibilities are quite right, though. In Mosley's paintings, time, place, history, the characters that populate them and the spaces they inhabit are all warped, distorted, thrown out of kilter, in states of fusion, disintegration and recombination.
In Mosley's recent work, in which the rigid forms of geometric abstraction are locked to a more apparently measured and realistic figuration. Historical time, here, is the time of the twentieth century, of modernist abstraction. But this abstraction leaks back into the real world - onto the sweaters of Mosley's male portrait subjects, onto the blouses and dresses and tops of his female subjects, onto rugs and bedspreads and wallpapers.
The figures he portrays in various ways merge or correspond with their backgrounds; the contours of their heads, jawlines, beards and hair and cheekbones flattening into a field of interlocking shapes. It is as if, in some hard-to-fathom way, the people Mosley portrays are the paintings they inhabit.
Perhaps one could describe it as a kind of reconciliation, or an act of balancing, between these different histories of painting, where the space between the familiar and the strange, between the immediacy of the canvas and the at-one-remove of the image, are allowed to converse with each other, swapping roles and identities.
These differences do not harden and resolve, since they always point to their own presence in the other. Mutability of this kind is a kind of 'duck-rabbit' - we understand both but cannot see the two aspects simultaneously. And it is that, perhaps, which gives Mosley's metaphysical reversals their power; for all their apparent stasis and silence, Mosley's paintings produce in us a sort of euphoria, as we witness figure and ground shift in and out of each other, continuously.
Edit from : Figure or Ground, An Essay by JJ Charlesworth
Je zou kunnen zeggen dat Ryan Mosley mensen schetst die in een andere wereld leven. Of in een andere tijd. Of in verschillende tijden. En, feitelijk, klopt dat allemaal net niet. In de schilderijen van Mosley zijn tijd, plaats, geschiedenis, de personages die ze bevolken en de ruimte die ze bewonen allemaal kromgetrokken, vervormd, in de war, in fusie, aan het desintegreren en recombineren.
In het recente werk van Mosley worden de rigide vormen van geometrische abstractie vergrendeld in een meer aanwijsbare, afgemeten en realistische figuratie. De historische tijd is die van de 20e eeuw, van de modernistische abstractie. Maar deze abstractie vloeit terug naar de echte wereld — op de truien van zijn mannelijke figuren, op de blouses en de jurken en de topjes van zijn vrouwelijke personages, op de tapijten en de bedspreien en het behang.
De personages die hij op velerlei manieren portretteert, vervloeien in of vereenzelven zich met hun achtergronden; de contouren van hun hoofden, hun kaaklijnen, baarden en haar en van hun jukbeenderen vervlakken in een ondergrond van in elkaar grijpende vormen. Het is alsof, op een of andere moeilijk te bevatten manier, de personages die Mosley portretteert, de schilderijen zijn die ze bewonen.
Misschien zou je het kunnen beschrijven als een soort van verzoening, of een daad van balanceren tussen die verschillende geschiedenissen van de schilderkunst, waar de ruimte tussen het vertrouwde en het vreemde, tussen de directheid van het doek en het tegelijk verwijderen van de beeltenis met elkaar mogen converseren, van rol en identiteit wisselen.
Voor deze verschillen is er geen gewenning of oplossing aangezien zij altijd wijzen op hun eigen aanwezigheid in de andere. Dit soort veranderlijkheid lijkt op het "eend-konijn" — we snappen de beide aspecten maar slagen er niet in ze tegelijkertijd te zien. En het is misschien juist dat hetgeen de metafysische omkeringen van Mosley hun macht geeft; want al de schijnbare stagnaties en stiltes van de schilderijen van Mosley brengen ons in een soort van euforische toestand, terwijl we getuige zijn van de constante wisselwerking tussen de in en uit elkaar lopende personages en hun achtergrond.
Naar: "Figure or Ground," een essay door JJ Charlesworth